Podobną atmosferę co w „Szkockiej”, bo równie ponadnarodową, ponad wyznaniową i ponad polityczną, można było znaleźć w „Atlasie” pod 45 numerem na Rynku. Było to miejsce artystów, ekscentryków, rewolucjonistów i cyganerii – wszyscy żyli tu zgodnie. W środku znajdowało się pięć sal – Biała, Beczkowa, Szara, Zielona i Artystyczna. W Beczkowej siadał okrakiem na beczkach Jan Kasprowicz z Brunonem Schulzem i popijał trunki z kubków przymocowanych łańcuszkami do ścian. W Białej przesiadywali miłośnicy wódki i kiełbasy, w Szarej – nalewek i mięs, w Zielonej – malarze.
W „Atlasie” ściany były ozdobione karykaturami i wierszami, nie rzadko złośliwie opisującymi znanych gości. Tutaj poglądy zostawiano za progiem – stoły endecki i niemiecki koegzystowały ze sobą. A nowym gościom przedstawiano skrupulatnie spisany regulamin kawiarni:
1. Goście, którzy przypadkowo, przez pomyłkę, rachunek gotówką płacą, mają 100% opustu.
2. Po wymówieniu kredyty – potrawy i trunki będą podawane tylko po złożeniu zastawu (zegarek, palto – nie koniecznie swoje własne).
3. Firma, jeżeli gość pozostawał w lokalu przez godzinę, odpowiada za jego zęby, kapelusz, torbę, laskę i ewentualnie kochankę.
4. Za nazywanie lokalu mordownią gospodarz bezwarunkowo wdraża kroki sądowe.
„Atlas”, choć i przetrzymywał „czas od czasu” młodzież lewicową, mordownią zdecydowanie nie był. Tym określeniem już mógł się raczej cieszyć lokal „Pod Gwiazdką” na ulicy Łyczakowskiej, w którym to właśnie się zbierali młodzi rewolucjoniści, lewicowi inteligenci, ukraińscy literaci z kół lewicowych, ale ponoć także konspiratorzy, działacze zdelegalizowanej KPZU i członkowie organizacji bojowych. Tak więc było tam ekscytująco, czasami strasznie, ale przede wszystkim wesoło. Bo właśnie „Pod Gwiazdką” serwowano „nagan” spirytus pieprzowy z dodatkiem ingrediencji, tylko Swystunowi, właścicielowi lokalu, znanymi. Mówiono, że zwalał z nóg po pierwszym strzale.
