Na odwrotnej stronie monety widzimy portreciki: w środku to żona cara, Aleksandra Fiodorowna (córka króla Prus Wilhelma III, Fryderyka Luiza Charlotta Wilhelmina) i wokół niej, zgodnie z ruchem wskazówki zegara, książęta i księżniczki: Aleksander (objął tron po ojcu), Maria, Olga, Konstanty, Mikołaj, Michał i Aleksandra (poza tą siódemką, Aleksandra Fiodorowna urodziła jeszcze dwie martwe córki). Twórca srebrnej monety (ważyła 30,864 grama, jej średnica – 40 mm), Paweł Pietrowicz Utkin, umieścił swą sygnaturę po obu jej stronach: Р. П. УТКИНь (P – oznacza riezał, rytował), na awersie pod szyją imperatora, na rewersie, na dole, ale tu bez znaku miękkiego: ь.
Dla nas moneta ma szczególne znaczenie, bo jej nominał podano w dwóch walutach: 1½ rubla i 10 złotych. Ta dwoistość wynikała z tego, że Mikołaj I był także królem Polski (1825-1831), co moneta powinna podkreślić (monety bite na obszarze Polski pod zaborem rosyjskim miały podobnie wyrażoną wartość, niektóre z wizerunkiem cara lub rosyjskiego orła). Z pomocą przygotowanych przez Utkina dwóch stempli wybito 46 monet, ale 10 mincerzowi nie udało się poprawnie wybić.
6 grudnia 1835 r. hrabia Krankin przekazał imperatorowi 36 monet. Car podziękował za dar, lecz przyjrzawszy się dokładnie monecie stwierdził, że dostrzega podobieństwo tylko u dwóch starszych córek i starszego syna, natomiast podobizna carycy mu się w ogóle nie podoba, bo wygląda starzej niż w rzeczywistości, ma dwa podbródki, a poza tym przypomina mu zmarłą teściową, za którą nie przepadał. I poprosił o dokonanie zmian. Utkin wziął się więc za robotę i przygotował nową parę stempli. Teraz na awersie umieścił nowy rok wybicia monety, 1836. Carycę odmłodził i usunął medaliony, w których mieściły się główki dzieci oraz swą sygnaturę. Zmieniła się też waga monety, teraz ważyła 31,073 grama. Mikołaj zaakceptował nowy wygląd krążka i kazał wybić 100 sztuk.
Gdy wybito ich 50, stemple już do dalszego stosowania się nie nadawały, Utkin musiał ponownie zakasać rękawy, by przygotować nowe. Tym razem wprowadził – do trzeciej już wersji monety – niewielką tylko zmianę: na awersie ponownie pojawiły się, pod szyją cara, jego inicjały: П. У. Przybyło także monecie nieco srebra – ważyła teraz 31,083 grama. Na polecenie cara wybito w latach 1836/1837 aż 150 sztuk. I wydal ukaz, że jakiekolwiek dalsze bicie monety może nastąpić tylko za jego przyzwoleniem. Podobno mennica wybiła także jedną w złocie, ale jeżeli istniała, to gdzieś zaginęła. Niebawem car przyzwolił na ponowne wykorzystanie stempli, bo chciał mieć jeszcze na podorędziu trochę monet, by móc nimi obdarowywać co znakomitsze osoby. Poza tym pragnęło także mieć tę piękną monetę wielu utytułowanych kolekcjonerów.
