25 lutego lwowski Galicyjski Klub Dyskusyjny „Mytusa” obchodził drugie urodziny. Tego dnia omawiano „Zarysy Galicji: granice administracyjne i tożsamość”.
I choć zagłębiono się do czasów prastarego państwa Białych Chorwatów oraz Księstwa Halicko-Wołyńskiego, które sięgało aż do Morza Czarnego, od razu możemy uspokoić Czytelników, że nikt z dyskutantów nie próbował napomknąć o przesunięciu obecnej granicy polsko-ukraińskiej na zachód od Sanu i Bugu.
Rzecz dotyczyła wyłącznie Galicji Wschodniej, na terenie której obecnie rozlokowały się trzy obwody – lwowski, iwanofrankiwski i tarnopolski, do którego za czasów sowieckich zostały włączone trzy powiaty wołyńskie – krzemieniecki, łanowiecki, szumski. – Ta nasza dyskusja powołana jest w ramach przygotowań do przewidzianej reformy administracyjnej na Ukrainie – zaznaczył Wołodymyr Pawliw, założyciel Klubu „Mytusa” i stały moderator spotkań. – Nie chcemy, żeby nas zaskoczyli subiektywnym „przekrojeniem” rejonów. Zostanie wówczas naruszona ustalona przez wieki infrastruktura. Może zaistnieć kwestia przyłączenia terenów galicyjskich do obwodu czerniowieckiego, ponieważ Bukowina i tak jest podzielona między Rumunią a Ukrainą. A jest to jeden z najmniejszych obwodów w kraju.
Wołodymyr Pawliw zwrócił uwagę na doświadczenie Polski z 1999 roku podczas wprowadzania ostatniej reformy administracyjnej. Nie zabrakło też hipotez posługujących się mapami historyków-amatorów z czego słusznie kpił dr Wasyl Rasewycz. Natomiast nie wynikły różnice w poglądach dotyczących tożsamości Galicjan. – Jest to jakaś nowa narodowość – podkreślano.
– Mój ojciec był zapisany jako Rusin, – powiedział Oleś Dzyndra, dyrektor muzeum „Idei”. – Ja, jako Ukrainiec. Niech każdy będzie tym, kim chce być. Nie chcemy jednak żyć tak, jak w Odessie, w Donbasie czy w Albanii. Wszędzie tam też są fajne chłopaki. Ale ja chcę być Galicjaninem.
Konstanty Czawaga
