… – Obiecaj mi, że jutro zwyciężycie z Rosjanami. Polska i Ukraina forever! – mówił korespondentowi PAP ukraiński kibic w Fan Zonie Euro 2012 w Kijowie.
Po wygranym meczu Ukrainy ze Szwecją emocje radości sięgnęły zenitu. A mój telefon zrobił się czerwony. Facebook zapełnił się komentarzami. Moi ukraińscy znajomi i przyjaciele, a także ludzie zupełnie mi nieznani ciesząc się ze zwycięstwa swojej drużyny, pamiętali i o nas. Cytuję zaledwie kilka komentarzy:
– Wszystko dobrze, ale nie zapominajmy o jutrzejszej niezmiernie ważnej warszawskiej bitwie Polska:Rosja. Ja przed nią pomedytuję za wasze i nasze zwycięstwo:).
– Witam Ukrainę z wygraną! Jutro Polska zwycięży w meczu z Rosją 3:0! Wierzymy w Polskę!
– Nu, drodzy pobratymi, sąsiedzi Polacy… Wasza kolej:)
– Polacy, będziemy trzymać za Was kciuki!!!
– Drodzy sąsiedzi! Kibicujemy polskiej druzynie narodowej! Polska! Gola! – Ja i moi przyjaciele)))).
To naprawdę nie były wyjątki. Badania przeprowadzone przed meczem na Zachodniej i Centralnej Ukrainie wykazały, że 66,6% Ukraińców zamierza kibicować Polsce, 7,5% Rosji, 5,3% obydwu drużynom, 12,7% żadnej, a 8% jest to obojętne. Polsce kibicował Lwów i Kijów. Ten nastrój przelał się też na inne sprawy. Trudno powiedzieć jak widać to z perspektywy decydenckich gabinetów, ale w nastroje społeczne na Ukrainie najwyraźniej wdarł się, choć nieśmiało, optymizm. Powiało Europą i to nie z zewnątrz. Dyskusje, rozmowy, plany – po prostu odzyskano perspektywę i jak się wydaje, nowy zastrzyk energii społecznej.
O ile przed rozpoczęciem EURO, zmęczeni trudnościami dnia codziennego i niejasnymi perspektywami przyszłości, mogliśmy się zastanawiać nad sensem przeprowadzenia tej, niezwykle przecież kosztownej imprezy, to już dziś można stwierdzić: warto było. Chociażby po to, by ponownie doświadczyć poczucia wspólnoty i solidarności, a także mentalnej więzi i wspólnoty interesów pomiędzy naszymi narodami.
Marcin Romer
