Po wojnie
Po II wojnie światowej i aneksji miasta przez ZSRR większość infrastruktury tramwajowej została zachowana. Ruch został całkowicie zawieszony aż do 1 marca 1945. Odbudowa kolejnych odcinków była powolna, problemem był brak kadry, do 1945 roku 80% pracowników stanowili Polacy, którzy po zakończeniu wojny zostali wysiedleni na tzw. ziemie odzyskane.
Na początku 1948 kursowało 10 linii tramwajowych, wszystkie miały pętle na prospekcie Swobody. W 1950 usunięto tramwaj z prospektu Swobody, gdyż na głównej ulicy Lwowa pojawić się miał trolejbus.
Na początku lat pięćdziesiątych we Lwowie pojawiła się koncepcja wymiany tramwajów na rzecz trolejbusów. Trend ten przybył z głębi Związku Radzieckiego. Następne lata przyniosły więc likwidację kolejnych tras tramwajowych, w miejsce których uruchamiane były linie trolejbusowe. Także nowe osiedla czy zakłady pracy obsługiwane były już wyłącznie transportem trolejbusowym. Kolejne likwidacje coraz częściej rodziły pytanie o los lwowskich tramwajów. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych udało się w końcu zahamować te niekorzystne tendencje. Związek Radziecki wszak słynął z popadania ze skrajności w skrajność.
W 1978 roku powstał projekt budowy w mieście linii szybkiego tramwaju. Planowana była budowa tuneli pod centrum miasta i połączenie ich z istniejącą naziemną siecią. Pierwszy etap miał objąć budowę dwóch linii: początek pierwszego tunelu planowano na skrzyżowaniu ulic Sacharowa i ul. Księżnej Olgi z przystankami: „Uniwersytet”, „Plac Halicki”, „Targ Winnikowski” (na Łyczakowskiej). Całkowita długość tunelu – 6 km; drugi tunel (o długości 2,2 km) – planowano rozpocząć od Podzamcza do ulicy Franki, ze stacjami „Stare Miasto” (w sąsiedztwie Opery Lwowskiej) i „Plac Halicki”.
Drugi etap zawierał budowę tunelu od Cytadeli przez ulicę Miru (dawn. Sapiechy, obecnie Bandery), Dworzec Główny do cmentarza Janowskiego ze stacjami „Politechnika”, „Plac Kropiwnickiego (abpa Bilczewskiego) i „Dworzec”. Budowa rozpoczęła się od wykopu szybów wentylacyjnych nieopodal pałacu Potockich, jednak po dojściu do głębokości 25 m budowę wstrzymano z powodu osiadania gruntu i zapadania się sąsiednich budynków.
Obecnie
Sieć tramwajowa, licząca około 67 kilometrów, oplata pierścieniem śródmieście Lwowa. Dodatkowo przez sam rynek przechodzi linia średnicowa, która wije się wąskimi uliczkami wśród zabytkowych kamieniczek. Do linii otaczających centrum dochodzi szereg tras tramwajowych prowadzących na osiedla położone na obrzeżach Lwowa.
We Lwowie eksploatowanych jest obecnie około 170 wagonów. Są to wyłącznie czeskie Tatry T4SU z lat 1972-1979 oraz przegubowe Tatry KT4SU dostarczone w latach 1976-1988. Wagony stacjonują w dwóch zajezdniach – na ul. Gródeckiej i na Podzamczu. W latach 2007-2008 udało się zakupić 22 używane wagony KT4D z Erfurtu i Gery.
Przez ostatnich kilka lat modernizowane są torowiska na tzn. „cichy tramwaj” – według patentu czeskiego. Torowiska biegną nie na podkładach, a w betonowych płytach. Wycisza to drgania i zapewnia spokój mieszkańcom kamienic stojących wzdłuż linii tramwajowych.
Krzysztof Szymański
Tekst ukazał się w nr 10 (158) 29 maja – 14 czerwca 2012
