W ostatnią środę, w ramach Przeglądu Najnowszych Filmów Polskich „Pod Wysokim Zamkiem 2012” w pomieszczeniu Teatru im. Lesia Kurbasa odbył się ekskluzywny pokaz monospektaklu „Szekspir Forever!” w reżyserii i wykonaniu wybitnego polskiego aktora, dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie Andrzeja Seweryna.
Każda nowa premiera dzieł Wiliama Szekspira jest zawsze wielkim świętem dla teatrologów i teatromanów. Oczekiwaniu prawie zawsze towarzyszą wielkie nadzieje. Chyba każdy z nas, ujrzawszy na afiszu słowo Szekspir, po raz kolejny pyta siebie: Jakim będzie tym razem? Czym nas zachwyci albo rozczaruje? Jaką idee pragnie przekazać reżyser? Podobnie było tego wrześniowego wieczoru, kiedy to swoją interpretację tekstów ponadczasowego Szekspira zaprezentował nam Andrzej Seweryn. Teksty angielskiego dramatopisarza poruszają tematy ponadczasowe, takie jak: dobro i zło, życie i śmierć, miłość i nienawiść, namiętność, zemsta, zdrada i in. Andrzej Seweryn po raz kolejny udowodnił, że problemy, jakie porusza Szekspir w swoich tekstach, są zawsze aktualne.
Pierwsze, co przychodzi na myśl po zakończeniu spektaklu, to termin „atmosfera”. Był to chyba idealny przykład atmosfery o której pisał Michaił Czechow w książce „O technice aktora”, kiedy aktorzy na scenie i widzowie na sali przebywają w jednej magicznej przestrzeni.
Spektakl w wykonaniu Andrzeja Seweryna zaskoczył nas swoją prostotą i szczerością; wyglądał jak wielka interaktywna gra, w której wszystko jest totalną improwizacją. Doświadczony aktor z jednej strony jakby trwa w swoim wcieleniu, a z innej – spogląda z boku na postać, kreuje ją, pielęgnuje i bawi się nią. A jego trwanie w roli, ruch, mimika, gesty zasługują na największe pochwały.
Pełne gaśnięcie światła płynnie oddzielało poszczególne sceny gry oraz interaktywnej rozmowy, co sprawiało że widz brał aktywny udział w spektaklu.mNa pustej scenie były poukładane rekwizyty aktorskie – korale, peruka, biały szal, kapelusz, para butów, kij, krzesło, miseczka z piaskiem, butelka z winem, które Andrzej Seweryn wykorzystywał w poszczególnych monologach.
Zobaczyliśmy m. in. monolog „Być albo nie być” z Hamleta, podczas którego Andrzej Seweryn przyłożył sobie do żył rozbity kielich, monolog Julii z tragedii „Romeo i Julia” , w którym zagrał starą kobietę – aktorkę, która wykonuje monolog Julii, monolog Lady Makbet , monologi z komedii „Dwaj panowie z Werony” i „Burza”, monolog z kroniki „Ryszard III”.
Dzięki wspaniałej grze Andrzeja Seweryna widzowie otrzymali nie tylko satysfakcję estetyczną i artystyczną, ale i emocjonalne oczyszczenie, bo nigdy nie wiadomo, gdzie kończy się teatr, a zaczyna się życie.
Eugeniusz Sało
Obejrzyj wideo:
