Wspomnienia cioci Liny Ostryńskiej
Urodziłam się i mieszkam w miasteczku Borodzianka niedaleko Kijowa. Moi dziadkowie Maria i Anton byli Polakami. Rozmawiali po polsku, modlili się po polsku, zachowywali polskie tradycje i obchodzili święta. Dziadkowie, niestety, dawno już nie żyją i odkąd nie ma ich wśród nas, w naszej rodzinie nie obchodzi się katolickich świąt.
Moja mama opowiadała, że pradziadek Józef walczył w czasie II wojny światowej, zginął pod Krakowem i tam jest pochowany w żołnierskiej mogile.
O tym, że mam polskie pochodzenie, powiedziała mi moja babcia. Potem dowiedziałam się, że w mojej miejscowości jest Związek Polaków. Spotykamy się, rozmawiamy po polsku, obchodzimy polskie święta narodowe i religijne. Uczę się polskiego, biorę udział w wielu imprezach, warsztatach związanych z językiem i historią Polski. Teraz już znam wiele wierszy i piosenek po polsku. Cieszę się, że mogę w ten sposób chronić swoją polską tożsamość, bo było to życzeniem mojej babci, aby polskość przekazać następnym pokoleniom.
Kira Ostryńska
Tekst ukazał się w nr 3 (343), 14–27 lutego 2020
