Przemówienie Ihora Cependy, rektora Uniwersytetu Przykarpackiego, wypowiedziane podczas mszy pogrzebowej w intencji Mirosława Rowickiego 16 lipca 2020 r.
Szanowna rodzino, przyjaciele i bliscy naszego wspólnego wielkiego przyjaciela, który opuścił nas za wcześnie. Zrobił bardzo wiele, ale chciałoby się, aby te wszystkie projekty, które realizował redaktor Rowicki, nadal żyły razem z nim. Jego znaczenie polega nie tylko na tym, że był założycielem największej polskiej gazety na Ukrainie, a przede wszystkim na tym, że połączył on tysiące Ukraińców i Polaków wokół wspólnej idei bycia razem. On, jak nikt, w trudnych czasach zrozumiał potrzebę tego, że pomimo złożonej przeszłości powinniśmy wyciągać wnioski, patrząc w przyszłość.
Ciepło wspominam rok 2007, gdy wspólnie z redaktorem Rowickim zastanawialiśmy się jak połączyć intelektualny potencjał Ukrainy, gdyż wówczas tworzyła się nasza przyszłość. I tak powstała idea polsko-ukraińskich spotkań w Jaremczu, malowniczym górskim miasteczku, które przez dziesięciolecia łączyło Ukraińców i Polaków. Połączywszy intelektualne elity obu krajów, rozpoczęliśmy bardzo trudny, ale bardzo ważny dla nas wszystkich dialog. Pamiętamy, że redaktor Rowicki nie ograniczał się Lwowem, Frankiwskiem czy Równem – znała go cała Ukraina i cała Polska, bo był mostem, łączącym Ukraińców i Polaków. Robił to nie jedynie zawodowo, ale robił to z duszą. Udało mu się to wszystko, co dziś wspominamy, dzięki temu, że kochał Ukrainę i kochał Polskę. Miłość tę realizował w publicznych projektach, które zainicjował i które propagował. Projekty te będą żyły jeszcze dziesiątki lat dzięki temu, że mieliśmy człowieka, który w swoim czasie zrozumiał potrzebę kroczenia tą drogą.
Niech spoczywa w Bogu!
