Zawsze trudno pisać o kimś w czasie przeszłym. Szczególnie w wypadku kiedy jest się do tego nie przygotowanym. Nagłe odejście Łukasza jest tym dramatycznym wypadkiem. Wolałbym napisać o jego wszystkich planach, wystawach plastycznych i osiągnięciach artystycznych.
Łukasz dorastał w środowisku artystycznym. Był lwowianinem, urodził się w naszym mieście. Za sprawą jego ulubionej babci Adeli, długoletniej pianistki szkoły baletowej we Lwowie, wcześnie trafił za kulisy teatru. A za sprawą matki, utalentowanej malarki Heleny Jacyno, niemal od kołyski był otoczony sztuką plastyczną. Zapewnie to wywarło wpływ na wrażliwość tego młodego człowieka. Później zapoznał się z działalnością naszego teatru i momentalnie włączył się w jego pracę. Był szalenie otwartym człowiekiem, pełen pomysłów, lubiany przez wszystkich bez wyjątku.
Od niedawna odkrył w sobie talent pedagogiczny. Dzielił się swoją wiedzą z młodzieżą, kształcącą się w fotografii i grafice. Interesował się historią. Brał udział w grupach rekonstrukcyjnych, znał się na broni średniowiecznej wszelkiego rodzaju, sam próbował konstruować łuki i strzały. Miał niezwykle zdolne ręce. Jego zamiłowanie do grafiki książkowej spowodowały, że zrealizował bardzo ważną dla naszego teatru książkę poświęconą Waleremu Bortiakowowi, który był dla niego wielkim autorytetem. Lubił podróże podczas których powstawały wspaniałe zdjęcia. Jego wyjazdy do Grecji zaowocowały wspaniałą wystawą. Dwukrotnie skorzystał z programu Erazmus. Po powrocie z Portugalii i Turcji przywiózł z tych krajów bardzo interesujące fotografie i obserwacje. Był bardzo dumny z tego, że mógł uczestniczyć w spotkaniu młodzieży z papieżem Franciszkiem w Panamie. Ten wyjazd zaowocował również piękną wystawą. Zawsze chętnie wracał do swojego rodzinnego miasta – Lwowa, gdzie zostawił ogarniętych dziś smutkiem przyjaciół.
W imieniu zespołu Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie
Zbigniew Chrzanowski
