Repatriacja objęła również rumuńską część Bukowiny. Pierwszy transport repatriantów z Bukowiny południowej wyruszył do Polski już w roku 1946. Dalsza repatriacja odbywała się w oparciu o wymianę not pomiędzy Ambasadą RP w Bukareszcie a rządem rumuńskim. Pierwszy transport Polaków, w tym górali, z miejscowości leżących na Bukowinie południowej do Polski wyruszył jesienią 1946 roku, drugi w marcu 1947 roku, następny w czerwcu 1947 roku. Osiedleni zostali w miejscowościach na Dolnym Śląsku i Ziemiach Zachodnich.
Osiedleni zostali w miejscowościach na Dolnym Śląsku i Ziemiach Zachodnich. Główny zarząd repatriacji z Bukowiny do Polski pracował w latach 1946 – 1948. Górale z Bukowiny udawali się w podróż do Ojczyzny i osiadali zwartymi grupami, podobnie jak żyli na Bukowinie. Dołączali do nich również krewni z ówczesnej Jugosławii, których przodkowie wywędrowali z Bukowiny do Bośni. Część pozostała na Bukowinie. Uchodźcy z Bukowiny północnej i podążający za nimi przesiedleńcy z południowej Bukowiny, najczęściej mający znikomą wiedzę geograficzną o Polsce, osiedlani byli głównie w środkowym pasie polskich ziem zachodnich. Reemigranci z Bukowiny osiedlani byli również na Górnym Śląsku. W byłych województwach wrocławskim i zielonogórskim doszło do przemieszania przesiedleńców pochodzących z różnych miejscowości na Bukowinie.
Na przykład w Brzeźnicy, Stanowie, Marcinowie i Karczуwce zamieszkali górale z Dunawca, Baniłowa i Starej Huty. W Złotniku osiadły rodziny z Panki, Pleszy i Nowego Sołońca. W Piławie Dolnej – z Pojany Mikuli.
Ostatni powojenni reemigranci wracający do rodzin dotarli do Polski w 1964 roku.
Niektórzy z mieszkańców Pojany Mikuli w ramach repatriacji udali się do byłej Czechosłowacji, na podstawie porozumienia pomiędzy Rządem Rumunii a Czechosłowacką Komisją Repatriacyjną sporządzonego w grudniu 1946 roku. I tak w lutym 1947 roku na terenie Czechosłowacji osiadło 70 rodzin z Pojany Mikuli. Była to grupa góralska, która w roku 1936 poddała się akcji agitatorów słowackich i określiła swą przynależność narodową jako Słowacy. Obiecywano im bardzo dobre warunki materialne, jak również straszono, że ludność udająca się do Polski nie zostanie przepuszczona przez teren Czechosłowacji. Osiedlili się w dziewięciu miejscowościach powiatu Rimavska Sobota: Abovce, Chanava, Gemer, Rumince, Svaty Kraf, Starňa, Šafarikovo (obecnie Tornaľa), Štrkovec i Včelice na Słowacji, w pobliżu granicy węgierskiej. Jak dobre to były warunki do osiedlenia niech świadczy fakt, że wiele rodzin szybko opuściło ten teren. W październiku 1947 roku część z nich (25 rodzin) przeniosła się do Hornej Štubni w kotlinie turczańskiej.
Inni nieliczni górale począwszy od sierpnia 1947 roku, zamieszkiwali w poniemieckich domach na terenie Czech: w Volarach koło Prachatic, w Hazlovie, Ašu i Chebie oraz w Hodoninie.
Wojciech Krysiński
Tekst ukazał się w nr 15 (67) 18 sierpnia 2008
