Zbliżamy się powoli do 65-lecia Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie, z którym dzisiejszy Jubilat związany jest od zarania działalności tej lwowskiej sceny, bez wątpienia kontynuującej wieloletnie polskie przedwojenne tradycje teatralne.
Janusz Tysson pojawił się w zespole już w 1958 roku, prawie natychmiast po kwietniowej premierze sztuk „Rycerskość Wieśniacza” Giovanni Verga oraz „Babcia i Wnuczek” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, które zainaugurowały wysiłek Piotra Hausvatera i grupy teatralnych entuzjastów, w tym mojej skromnej osoby.
Janusz zadebiutował w roli Kanclerza w dramacie Juliusza Słowackiego „Balladyna”, którą to rolę zagra ponownie w nowej wersji z 2002 roku. Później już będzie cieszył swoją osobą i grą w komediach Aleksandra Fredry, Sławomira Mrożka, Szekspira, Moliera, Mariana Hemara, Gabrieli Zapolskiej i innych. W sumie zagrał ponad 20 ról. Niektóre pozycje utrzymywały się w repertuarze Teatru przez wiele lat, toteż nasz Jubilat przez ponad 10 lat, jako Sekwestrator, opisywał marny majątek Stefki Maliczewskiej w sztuce Gabrieli Zapolskiej albo też stawiał kleksy w liście do Rejenta w fredrowskiej „Zemście”, no i kierował teatrem wodewilowym w hemarowskich „Dwóch Panach B.”. Zresztą kieruje Polskim Teatrem we Lwowie osobiście i po dziś dzień, czego mu niejeden dyrektor może pozazdrościć. Nie zważa na tak trudne czasy obecne, potrafił też przetrwać różne dramatyczne sytuacje związane z działalnością naszego teatru w latach 80. ubiegłego wieku.
Z nieodłącznym „ogryzkiem” ołówka i luźnymi karteluszkami w kieszeni skrupulatnie zapisuje każde wydarzenie, każdą premierę, wyjazdy na gościnne występy itp. Z tych notatek powstała książka „Teatr z ulicy Kopernika”, którą wspólnie z Januszem Wasylkowskim, swoim dawnym szkolnym kolegą, opracował i doprowadził do wydruku. Książka ta jest swoistym kompendium wiedzy o naszym teatrze, a jeszcze do tego są dwa opasłe katalogi, w których z pieczołowitością wkleja wszystkie programy, recenzje, informacje prasowe i zdjęcia.
Janusz ze swoją charakterystyczną sylwetką i poczuciem humoru jest powszechnie lubiany i choć czasem jego nadmierna „czepliwość” tworzy trudne sytuacje, to udaje się je dość szybko rozładować. Do tego wszystkiego dodajmy, że od lat słynął jako niezwykły zalotnik i adorator płci pięknej; te zaloty zaprowadziły go aż do Wilna, skąd przywiózł sobie małżonkę Elżbietę, która choć nie zasiliła damskich szeregów w naszym zespole, jednak stała się wielką sympatyczką Teatru, dzielnie sekundującą naszemu Dziejopisowi w gromadzeniu materiałów i opiece nad nimi.
Jednym słowem, cieszymy się, że spędziliśmy wspólnie tyle pięknych chwil i twórczych uniesień z niezwykłą świadomością szlachetnej misji szerzenia kultury polskiej.
Plurimos Annos, Drogi Jubilacie!
W imieniu Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie
Zbigniew Chrzanowski
