W wieku 92 lat zmarł Janusz Majewski, urodzony we Lwowie jeden z najbardziej znanych i popularnych polskich reżyserów filmowych, mistrz kina gatunkowego, scenarzysta, pisarz i wieloletni prezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
Janusz Majewski był gościem kilkunastu edycji Przeglądu Najnowszych Filmów Polskich „Pod Wysokim Zamkiem” organizowanych przez Konsulat Generalny RP we Lwowie. Reżyser zawsze ciepło wspominał miasto, w którym przyszedł na świat.
– Lwów trwa. Wciąż jest taki jaki był. I co więcej, zauważyłem, że ten duch starego Lwowa, ulicy lwowskiej, to on wraca – mówił Janusz Majewski w jednym z wywiadów dla telewizji Kuriera Galicyjskiego.
Janusz Majewski urodził się 5 sierpnia 1931 roku we Lwowie. Tu w wieku siedmiu lat zobaczył „Królewnę Śnieżkę” Walta Disneya i kino go zafascynowało. W kwietniu 1944 roku rodzina Majewskich opuściła Lwów, do którego już nigdy nie wróciła. A reżyser odwiedził miasto dopiero w 1977 roku podczas kręcenia filmu „Sprawa Gorgonowej”. Historia ta działa się w przedwojennym Lwowie i okolicach. Do wątku lwowskiego wrócił ponownie w 2010 roku kręcąc film „Mała matura 1947”.
Janusz Majewski był absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi i Politechniki Krakowskiej. Jako reżyser fabuł zadebiutował w 1966 roku filmem „Sublokator”. Zrealizował dziesiątki filmów i krótkometrażowych obrazów nagradzanych na krajowych i zagranicznych festiwalach, a także spektakle telewizyjne oraz dokumenty.
Był twórcą takich obrazów jak „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię”, „Zazdrość i medycyna”, „Zaklęte rewiry”, „Lekcja martwego języka”, „C.K. Dezerterzy”, „Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy” czy „Czarny mercedes”. Wiele z tych dzieł prezentowano też podczas Przeglądu Najnowszych Filmów Polskich „Pod Wysokim Zamkiem” we Lwowie.
– Niezwykle ciepły człowiek z takim ironicznym spojrzeniem na świat. Lubił siadać w lwowskich kawiarenkach i przyglądał się miastu, obserwował je. Będzie nam go bardzo brakowało. Z całą pewnością Janusz Majewski był jedną z największych postaci powojennego kina polskiego. A dla nas też, jako reżyser urodzony we Lwowie, był niezwykle istotny jako postać symboliczna łącząca tradycje dawnego przedwojennego kina lwowskiego, które też tutaj było realizowane już w powojennym jego okresie – wspomina Beata Kost, polska dziennikarka ze Lwowa i autorka książek, która prowadziła spotkania towarzyszące Przeglądowi, w tym także z Januszem Majewskim.
W marcu 2011 roku Janusz Majewski odsłonił swoją gwiazdę w Alei Gwiazd w Łodzi. Rok później został uhonorowany filmowym „Orłem” w kategorii „Za Osiągnięcia Życia”, a w 2013 roku odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Janusz Majewski został pochowany 18 stycznia 2024 roku na warszawskich Powązkach.
Eugeniusz Sało
Tekst ukazał się w nr 1 (437), 19 – 29 stycznia 2024
