Znów Steccy
Cztery kilometry na północny zachód od Międzyrzec Wielkich leży wieś Niewyrków – kolejny rodzynek Wołynia Wschodniego. Wieś jest starsza od swego bardziej znanego sąsiada i pierwsza wzmianka o niej pochodzi z roku 1463. Gospodarzami Niewyrkowa byli Zamojscy i Lubomirscy, Koniecpolscy i Rokszyccy. Ci ostatni założyli w 1698 roku kościół i klasztor dominikanów.
W roku 1789 miało tu miejsce coś w rodzaju wydarzenia z kroniki kryminalnej – miejscowi chłopi zabili swego pana, rotmistrza kawalerii Ignacego Wyleżyńskiego. Szesnaście lat wcześniej, właśnie on, wywalczył dla wsi nadanie praw miejskich. Sprawa była głośna. Winnych w końcu złapano i po torturach stracono w Dubnie.
Znany przedwojenny krajoznawca Mieczysław Orłowicz w 1929 roku pisał, że w Niewyrkowie był również drewniany pałac Lubomirskich, w którym kwaterował oddział Korpusu Ochrony Pogranicza, jednak obecnie nie ma po nim śladu. Ocalał natomiast został kościół podominikański z roku 1807, zbudowany z fundacji Jana Steckiego, o czym świadczy napis nad wejściem głównym. Niegdyś w kościele był cudowny obraz Matki Bożej Niewyrkowskiej, który w 1945 roku wierni zabrali ze sobą do Polski. Obecnie obraz jest we wrocławskiej Kurii Arcybiskupiej. W kościele w Niewyrkowie była pochowana Barbara Ejizarowa, a także umieszczono tu w złotej wazie serce Jana Steckiego. Niestety, obecnie świątynia jest zupełną ruiną: obwaliły się sklepienia i dach, zniszczono ołtarze, jedynie w niektórych miejscach pozostały resztki malowideł ściennych. Kościół mógłby zostać przekazany wiernym, jednak w Niewyrkowie nie ma już katolików.
Dmytro Antoniuk
Tekst ukazał się nr 5 (57) 17 marca 2008
