Jeden z moich kolegów na studiach czasem przez kilka dni chodził nieogolony. Cieszyło go, że tym wyróżnia się w otoczeniu. Pewnego dnia w takim stanie zdawał egzamin poprawkowy. Gdy skończył odpowiedź, profesor wypalił: „Pan nie dość, że jest nieprzygotowany, to jeszcze ma czelność przyjść do mnie nieogolony!”.
Kolega w tym momencie poczuł, że tonie, więc zełgał: „Bardzo mi przykro, ale ja po goleniu dostaję bolesnej egzemy…”. Profesor zmienił ton i zaczął przepraszać, po czym wpisał do indeksu notę pozytywną. Przygoda ta stała się przedmiotem dyskusji w naszym środowisku studenckim.
Stwierdzono prawie jednogłośnie, iż w polskim kręgu kulturowym albo nosi się brodę, albo jest się ogolonym, zaś stany pośrednie są poza normą estetyczną. Uważano, że każdy powinien dbać o schludny wygląd. Z taką nauką poszedłem w życie starając się jej przestrzegać.
Prawie wszyscy mężczyźni są ogoleni, a tylko niewielu nosi brody. Jednak na fotografiach osób ze sfer rządowych bądź aktorskich, spotyka się zaniedbany krótki zarost. Bardzo mnie raziło gdy kiedyś premier rządu, występował w telewizji z pięciomilimetrowym zarostem. Podobnie pewien minister pokazuje się ozdobiony jeżykowatym, rzadkim zarostem. Pewnie wyobraża sobie, że obywatele podziwiają jak jest zapracowany i nie ma czasu nawet na golenie. A ja myślę że jeżeli tak jest rzeczywiście, to tym bardziej nie ma czasu umyć nóg. Zaniedbany zarost kojarzy mi się z brudem.
Nie przekonują mnie afisze z nieogolonymi przystojniakami reklamującymi dżinsy. Chętnie kupię, ale w skojarzeniu z jakąś ogoloną sympatyczną twarzą. Coraz więcej znakomitości ze świata kultury i polityki, prezentuje się w roli kaktusa, co wywołuje u mnie odrazę. Czyż bym był odosobniony?
Część cyklu: Czasy się zmieniają: Jak było w czasie mojej młodości (1930–1950). Jak jest w czasie mojej starości (2000–201.?)
Bohdan Łyp
Tekst ukazał się w nr nr 1 (149), 13–30 stycznia 2012
