W przedwojennym czasopiśmie znalazłem wiersz o Powstaniu Listopadowym. Autor opisuje jak atakujący Moskale, wyważywszy wrota kościoła na Woli, ujrzeli 60-letniego siwobrodego starca z bronią w rękach. Bo 60 lat, to był wiek starczy.
Mój tatuś, gdy w czasie łapanki urządzanej przez Niemców, pokazał kenkartę, z której wynikało że ma 54 lata, był natychmiast wypuszczany. Podobnie AK nie chciało przyjmować tak starych ludzi w swoje szeregi, jeżeli nie mieli jakichś szczególnie przydatnych umiejętności.
W tym czasie statystyczna przeżywalność mężczyzn niewiele przekraczała 60 lat. Mężczyzna w tym wieku dbał o swe stateczne zachowanie, staranny ubiór, zapuszczał wąsy i chętnie używał laski. U starszych pań obowiązywał płaski obcas, spódnica do połowy łydki i zdyscyplinowana fryzura. Mężczyźni i kobiety po sześćdziesiątce oczekiwali należnego szacunku dla ich „siwych włosów”.
Gdy ten felieton zatytułowałem „Starość”, odczułem cień niezadowolenia. Obecnie unika się tego słowa, używając raczej określeń zbliżonych, jak senior lub emeryt. Wymyślono też „uniwersytet trzeciego wieku”, czyli przeznaczony dla staruszków, których jest coraz więcej, gdyż statystyczna przeżywalność przesunęła się w okolice osiemdziesiątki. W obecnych czasach nikogo nie dziwi senior w krótkich majtkach, biegnący alejką parku.
Atmosfera w społeczeństwie jest taka, jakby wszyscy mieli po 25 lat. Są sklepy dla dzieci i młodzieży, ale nie ma sklepów dla staruszków. Jak trudno jest kupić dobry męski kapelusz czy estetyczną laskę! Artykuły te wyszły z użytku, bo wszyscy są młodzi, chociaż metryki nie-których stanowczo temu przeczą. Wydaje się, że młodzieżowy styl dobrze wpływa na psychiczną kondycję ludzi starszych.
Część cyklu: Czasy się zmieniają: Jak było w czasie mojej młodości (1930–1950). Jak jest w czasie mojej starości (2000–201.?)
Bohdan Łyp
Tekst ukazał się w nr 2 (150), 31 stycznia – 16 lutego 2012
