Pierwszym i najstarszym „świeckim” pomnikiem we Lwowie był pomnik hetmana Stanisława Jabłonowskiego. Przedtem nikt nie stawiał pomników osobom świeckim. Dopiero na przełomie XVIII i XIX w. zaczęto okazywać uczucia patriotyczne w sposób materialny i trwały – w spiżu i kamieniu.
Pomniki wznoszono ku uczczeniu i upamiętnieniu ważnych dla Lwowa i Polski wydarzeń historycznych oraz osób wybitnie zasłużonych. Na przełomie XIX i XX w. we Lwowie wzniesiono aż dziewięć pomników: w 1894 – pomnik Jana Kilińskiego, w 1895 – obelisk ku czci Teofila Wiśniowieckiego i Józefa Kapuścińskiego, w 1897 – pomnik Aleksandra Fredry, w 1898 – pomnik Jana III Sobieskiego, w 1901 – Kornela Ujejskiego i pomnik Agenora Gołuchowskiego. Pomniki te były wykonane z brązu lub z piaskowca, natomiast stopnie i cokoły były tworzone z różnych gatunków kamienia.
W latach 1752-1754 wzniesiono barokowy pomnik hetmana Stanisława Jabłonowskiego. Według J. Biriulowa twórcą posągu mógł być Sebastian Fesinger. Stanisław Jabłonowski był od 1664 wojewodą ruskim, od 1676 – hetmanem polnym koronnym, a od 1682 – hetmanem wielkim koronnym.
Kasztelanem krakowskim został w 1692. Był najwybitniejszym i najbardziej walecznym wodzem swego okresu. Od czasów panowania Jana Kazimierza brał udział we wszystkich wojnach Rzeczypospolitej: przeciwko kozakom, Moskalom, Szwedom i Turkom. Był serdecznym przyjacielem i kompanem wojennym Jana III Sobieskiego – towarzyszył mu we wszystkich wyprawach wojennych i bitwach.
Dla Lwowa, gdzie miał swoją rezydencję, był wielkim dobrodziejem i fundatorem. Wiele dobrego zrobił dla mieszkańców miasta i za to lud czcił go i wielbił. Uważano go za swojaka. Swą rezydencję pobudował na terenie jurydyki, nazwanej później Jabłonowszczyzną.
