Zanim uczestnicy liturgii odpustowej rozeszli się do swoich domów, aby przedłużyć świętowanie w gronie swoich bliskich, przyjaciół i znajomych, po zakończonej uroczystej liturgii odpustowej wszyscy pielgrzymi, zaproszeni goście i kapłani byli świadkami pięknego godzinnego koncertu z pieśni i tańców w auli Domu Parafialnego, wykonanego przez młodzież parafii pod kierunkiem s. Paschalisy (sercanki) i pani Weroniki Różyckiej, nauczycielki podstawowej szkoły muzycznej. Na koncercie brzmiały piosenki zarówno religijne, jak i świeckie. Przedstawione były również piękne zespołowe tańce współczesne. Na zakończenie był przygotowany smaczny poczęstunek dla gości, pielgrzymów i uczestników odpustu.
Dziękujemy z serca wszystkim parafianom za zaangażowanie i przygotowanie uroczystości odpustowych, za złożone dary serca, ofiarowane na stół gości warzywa, owoce i wszelkie inne produkty. Wszystkim serdecznie dziękujemy, życząc, aby Maryja Wniebowzięta dla wszystkich wypraszała u Boga obfitość Jego łask!
Historia uroczystości odpustowych
W pierwszych wiekach, ze względu na brak wolności religijnej, chrześcijanie nie budowali świątyń, lecz spotykali się w domach. Od IV w. zaczęły pojawiać się kościoły, często w miejscach męczeńskiej śmierci chrześcijan lub nad ich grobami, a więc tam, gdzie istniał kult świętych. Jeśli to nie było możliwe, troszczono się, by w kościele znajdowały się przynajmniej relikwie. W ten sposób kościoły zyskiwały swoich patronów. Dzień, w którym w liturgii wspominano owego patrona, stawał się świętem kościoła i parafii z nim związanej. Wraz z rozwojem nauki o odpustach dołączono możliwość ich uzyskiwania w dzień święta patronalnego danego kościoła, a sama uroczystość zyskała miano odpustu parafialnego.
Obecnie odpusty parafialne kojarzą się z zewnętrzną otoczką, na którą składają się wydarzenia religijne (suma odpustowa, strojenie kościoła, procesja), ale także cała otoczka w postaci festynu, kramów z zabawkami i słodyczami itp.). Jest to w pewnym sensie nawiązanie do pochodzenia owego święta, tym niemniej często może zatracać ono charakter duchowy. Zapewne dlatego w kazaniach tego dnia przypomina się wiernym o samym patronie oraz o możliwości zyskania odpustu. Ażeby ułatwić świętowanie, wolno obchód liturgiczny ku czci patrona przenieść na najbliższy dzień wolny, np. na niedzielę po właściwym wspomnieniu.
Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. Odpust może być ofiarowany też za kogoś z bliskich zmarłych.
Ks. Michał Hołdowicz
Tekst ukazał się w nr 16 (164) 31 sierpnia – 13 września 2012
