Żelaznym słowem
Bolszewizm był dla tego „anioła bohemy” czymś wrogim do szpiku, piętnował więc i wykpiwał go celnie, bezlitośnie, bezpardonowo. Nie były to bynajmniej utwory młodopolsko finezyjne, przeciwnie, to często zrymowana publicystyka patriotyczna, polityczna i wojenna. Adresowana do żołnierza, zatem po żołniersku prosta i rubaszna, nie licząca na czar wyrafinowanej metafory, lecz, chciałoby się powiedzieć, bijąca słowem raczej żelaznym. Tym cięższym, czym bliższe i realniejsze stawało się zagrożenie. W pierwszych dniach 1920 roku „Szczutek”, niejako w imieniu polskiego żołnierza, dziękował lwowianom, którzy w okresie Bożego Narodzenia wzięli udział w licznych wówczas „zbiórkach ulicznych dla żołnierzy w polu”:
Dzięki wam składa żołnierzyk szary
Za takie hojne na gwiazdkę dary.
Za każdy piernik koszulę trzewik
Pójdzie do piekła jeden bolszewik.
Miesiąc później, w jednym z numerów lutowych, sarkastyczną apostrofą zwracano się wprost do bolszewika:
Hej rozparłeś się wygodnie
W ślad za tobą idą zbrodnie
Knut i trucizn war
(…)
Mimo swego bolszewizmu
Tyś z carskiego despotyzmu
Wszystkie godła zdarł
Żandarm knut i szubienica
To twej siły tajemnica
Tyś czerwony car!
Zanim doszło do najważniejszych starć, obie strony gorączkowo się do nich przygotowywały starając się wypracować jak najlepszą sytuację wyjściową dla przyszłych działań. Z takich właśnie taktycznych powodów, na początku marca dywizja pod dowództwem Sikorskiego odebrała bolszewikom Mozyrz, duży i ważny węzeł kolejowy. Akcja Polaków była brawurowa i zwycięska, przeprowadzony kontratak skończył się sromotną porażką Sowietów. Można powiedzieć, że jeszcze nie opadł bitewny pył, gdy w jednym z marcowych „Szczutków” ukazała się „Piosenka o bolszewikach” Zbierzchowskiego – zamieszczono nawet nuty – zrymowana, rzec można, zaciężnie, ale bezpośrednio:
Legun się nie liczy z niczem,
Puk, puk, puk,
Legun się nie liczy z niczem,
Gdy w polu wróg,
Bolszewikom pod Mozyczem
Tyłek stłukł.
