Ida Fink wraz z siostrą ucieka z getta w Zbarażu w 1942 roku. Historia opisana w „Podróży” rozpoczyna się w tym samym roku. Rok 1942. Dwie siostry, młode Żydówki, uciekają z getta w małym miasteczku na kresach dawnej Rzeczypospolitej. Przebrane za chłopki, zgłaszają się do Arbeitsamtu. Chcą dobrowolnie wyjechać na roboty do Niemiec. Wraz z grupą robotnic przymusowych rozpoczynają najważniejszą podróż w swoim życiu.
Droga prowadzi na zachód, wśród wszechobecnej grozy, szantaży, wrogości, obojętności, a czasem nieoczekiwanej życzliwości przypadkowo spotkanych ludzi. Bohaterki na każdym kroku ryzykują życie, walczą o przetrwanie, pracując w niemieckich fabrykach i u rolników. Książka Idy Fink jest przejmującym świadectwem losu ludzi pozbawionych prawa do istnienia, postawionych przed dylematami: jak odróżnić wrogów od przyjaciół, jak ocalić własną tożsamość i jak przetrwać w oszalałym świecie. Wśród wielu książek opisujących zagładę Żydów, książka Idy Fink daje obraz życia „na wolności”.
Recenzenci wielokrotnie zwracali uwagę na to, że „Podróż” różni się od innych wspomnień opisujących losy Żydów podczas II wojny światowej: „Fink nie wylewa swoich żali, nie narzeka na trudną sytuację Żydów podczas drugiej wojny światowej, nie stawia pytań: „dlaczego właśnie my? gdzie jest sprawiedliwość?”. Zamiast tego czytelnik dostaje suche sprawozdanie z „nietypowej” podróży bez krzyku rozpaczy, zarzutów, bez patosu i wielkich słów – powściągliwie i skromnie. Tak jakby tłumione emocje miały nieść ratunek, jakby okazanie ich oznaczało śmierć” – pisała po przeczytaniu książki blogerka na mojaksiegarnia.blogspot.com.
Ida Fink urodziła się w rodzinie żydowskiej w Zbarażu, przed wojną rozpoczęła studia w lwowskim konserwatorium. Potem była wojna i tułaczka po ucieczce z getta. Po wojnie zamieszkała w Polsce, założyła rodzinę. W 1957 wyjechała do Izraela, zmarła w 2011 roku w Tel Awiwie. Pisała po polsku.
