Kresowiacy
Celem określenia i rozróżnienia, tamtejszej społeczności polskiej nazywa się ich Polakami kresowymi, bądź Kresowiakami. Jako grupa byli pod każdym względem silnie zróżnicowani tak społecznie, jak i ekonomicznie, stanowiąc cały przekrój społeczny. Wywodzili się z miejscowych, którzy ulegali stopniowej i dobrowolnej polonizacji oraz katolicyzacji. Zamieszkiwali wschodnie obszary I Rzeczypospolitej, obecnie Białoruś, Ukrainę oraz Wileńszczyznę na dzisiejszej Litwie. Stanowili tam całe skupiska, tworząc okolice, zaścianki, które przetrwały mimo złych i tragicznych okoliczności do dnia dzisiejszego.
Oprócz szlacheckich okolic, żyła w podobnych skupiskach ludność chłopska, której procentowo było więcej na Ukrainie. W miastach i miasteczkach kresowych stanowili już znaczne zbiorowości, zależnie od ich wielkości i znaczenia administracyjno-gospodarczego. W czasach Rzeczypospolitej do 1772 r. przesiedlali się tam i stapiali z nimi Polacy z Korony, dużo przybyło z Mazowsza i Podlasia. Była to szlachta posesjonacka, zagrodowa, chłopi, mieszczanie.
W okresie zaborów, w zmienionych na gorsze realiach społeczno-polityczno-gospodarczych, Polacy na Kresach często pauperyzowali się, popadali w biedę, ulegali rusyfikacji włącznie z przymusowym przechodzeniem na prawosławie. Jednakże należy zaznaczyć, że wielu z nich nie zrywało swoich więzi z polskością, nawet w okresie lat 20-30. XX w., najsilniejszego zwalczania ich, wielu powracało do katolicyzmu. Kultywowali tam swoją odrębność narodowo-kulturową. W rzeczywistości sowieckiej również stanowili bardzo duże i liczące się skupisko polskie.
