Odkrycia w połowie XX w.
Wcale nieprawda, że wszystkie znaleziska były dokonywane dawno temu. W późnych latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, w południowo wschodniej Turcji, w dolinie Eufratu, podczas budowy autostrady natknięto się na cmentarzysko, gdzie w wielu grobach zachowały się szczątki olbrzymich ludzi. Najlepiej zachowana kość udowa, ponad wszelką wątpliwość ludzka, mierzyła 120 centymetry długości. Ktoś mający tak długie uda musiałby mieć wzrost sięgający od 4 metrów 26 centymetrów, do 4 metrów 87 centymetrów!! Amerykanie wysłali do Turcji dyrektora Mt. Blanco Fossil Museum (muzeum skamieniałości) z Crosbyton w Texasie, aby na miejscu dokonał wiernej kopii wspomnianej kości. Kopia ta znajduje się obecnie w Texasie i to ją widzicie Państwo na zdjęciu.
Wiadomo, że prawie od zawsze znajdowano i nadal znajduje się szczątki gigantów mierzących od 3, do nawet 5 metrów wysokości. Wszystkie te znaleziska są ukrywane przed nami, bo nie pasują do oficjalnego obrazu świata, jaki przedstawia nam nauka. Jaka nauka? – Ta, która ma ambicję by „wytłumaczyć nam świat” tak, by pasował do jej wyobrażeń. Jest jeszcze inna, zwyczajna nauka, która nie ma zamiaru stanowić propagandowej tuby dla kogokolwiek.
W roku 1950 francuski naukowiec doktor Louis Burkhalter stwierdził: „Trzeba w tym miejscu jasno powiedzieć, że istnienie gigantycznych istot ludzkich w epoce aszelskiej (około 640 tysięcy lat temu) uznać trzeba za rzecz naukowo potwierdzoną”. Znaleziono narzędzia kamienne, którymi ludzie normalnego wzrostu nie mogliby się posługiwać. W pobliżu Sasnych, niedaleko Sal’ita w Syrii wydobyto z ziemi kamienne tłuki pięściowe ważące 3,8 kilogramów. Tłuki znalezione w Ain l’Tittissa we wschodnim Maroku ważą aż 4,2 kg i są długie na 32 cm i szerokie na 22 cm. Istoty, które używały takich narzędzi musiałyby mieć około 4 m wzrostu.
