Lwowski okres kardynała Mariana Franciszka Jaworskiego. Praca dydaktyczno-naukowa
Szczególnie intensywne w działalności naukowo-dydaktycznej ks. prof. Mariana Jaworskiego były lata siedemdziesiąte. Na przestrzeni dziesięciolecia drukiem ukazało się 39 prac naukowych. Warto w tym miejscu podkreślić, że był autorem polskiej edycji „Wprowadzenia do Deklaracji o wolności religijnej”, w której przedstawił historię powstania dokumentu o wolności religijnej Soboru Watykańskiego II, a także omówił podstawy doktrynalne oraz wartość tego dokumentu w dzisiejszym świecie. 16 grudnia 1971 roku otrzymał nominację na honorowego kapelana Ojca Świętego Pawła VI.
Udział w kongresach, sympozjach, konferencjach i sesjach naukowych
Obok pracy profesorskiej sprawował funkcję sekretarza Komisji do Spraw Nauki Katolickiej i sekretarza Rady Naukowej przy Episkopacie Polski. Po zebraniu szczegółowych danych dotyczących biogramu ks. Mariana Jaworskiego 20 czerwca 1974 roku prymas Polski Stefan Kardynał Wyszyński zamianował go kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej z siedzibą w Lubaczowie. Biskup Marian Rechowicz, przekazując to wielkie wyróżnienie, stwierdził: „Składam Księdzu Prałatowi słowa serdecznych gratulacji i wyrażam nadzieję, że praca Księdza Kanonika w kręgu naszej kapituły wzbogaci ją o szerszą i owocniejszą aktywność i wyjedna przez pomnożoną modlitwę nowe łaski w dziele Ewangelizacji Ludu Bożego naszej kresowej archidiecezji”.
Wielki Czwartek (7.04) 1974 roku był dniem wyjątkowym gdyż kardynał Karol Wojtyła wręczył ks. prałatowi Marianowi Jaworskiemu odznaczenie prałata honorowego, tym samym zaznaczając, że było to spłaceniem długu wdzięczności biskupowi Marianowi Rechowiczowi za pracę ks. Mariana Jaworskiego na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie.
W działalności naukowo-dydaktycznej nie sposób pominąć również jego obecności i wygłoszonych referatów na licznych kongresach, sympozjach, konferencjach i sesjach naukowych urządzanych zarówno w kraju jak i za granicą. Do najsłynniejszych należy tu odnieść: Sympozjum Warszawskie z 1969 roku, poświęcone myśli soborowej w Polsce, Lubelski Kongres Teologów Polskich w 1971 roku; Sympozjum Filozofii Boga, 1972 roku w Warszawie; Sympozjum Hermeneutyki Teologicznej, Kraków 1973; Sympozjum „Nowa Teologia”, Kraków 1974. Ks. Marian Jaworski uczestniczył w Międzynarodowym Kongresie Tomistycznym organizowanym w Rzymie i Neapolu. Natomiast w latach osiemdziesiątych brał udział w dziewięciu kongresach, sympozjach oraz sesjach naukowych w Polsce i za granicą.
Pod jego kierunkiem powstał szereg prac magisterskich, licencjackich i osiem doktoranckich. Do tej liczby należy dodać również inne dysertacje naukowe, których był recenzentem. Kilkakrotnie uczestniczył jako recenzent w przewodach habilitacyjnych.
Biskup Stanisław Smoleński jako przewodniczący Komisji Głównej Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej w dniu 5 czerwca 1972 roku powołał ks. prof. Mariana Jaworskiego do współpracy z synodem w charakterze członka Komisji Roboczej do spraw Nauki Wiary.
Ks. prof. Marian Jaworski jako pierwszy rektor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie
O tej działalności mówił bp Ignacy Dec w czasie homilii pogrzebowej w Krakowie. W tej też racji umieścimy szerszy cytatów tej homilii, gdyż zasługi prof. Mariana Jaworskiego w zatwierdzeniu prawnym polskich uczelni teologicznych miały znaczenie decydujące:
„Pełniąc te funkcje, prowadził rozmowy z ówczesnymi władzami oświatowymi, zabiegając o zagwarantowanie tożsamości kościelnych wyższych uczelni przez uznanie ich podmiotowości prawnej i uregulowanie ich statusu prawno-publicznego.
Aby uwydatnić zasługi ks. prof. Mariana Jaworskiego w tym sektorze, należy przypomnieć, w jakiej sytuacji znalazło się wyższe szkolnictwo kościelne w naszym kraju w ostatnich dziesiątkach lat. Przed drugą wojną światową istniało w Polsce pięć wydziałów teologicznych na uniwersytetach w Krakowie, Lwowie, Wilnie, Warszawie i Lublinie. Stanowiły one silne ośrodki przedwojennej myśli teologicznej. W czasie drugiej wojny światowej teologia polska, wraz z nauką i kulturą, poniosły ogromne straty personalne. W wyniku przesunięcia granic odpadły wydziały teologiczne Lwowa i Wilna. Pomimo usilnych zabiegów władz kościelnych nie reaktywowano Wydziału Teologii na Uniwersytecie Wrocławskim. W roku 1954 zostały natomiast usunięte przez władze komunistyczne Wydziały Teologii z Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Warszawskiego. W ich miejsce utworzono w Warszawie Akademię Teologii Katolickiej z ograniczoną liczbą studentów. Mocno ograniczono w działalności Wydział Teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Teologię katolicką zepchnięto do seminariów duchownych, w których poziom kształcenia był różny i które były przeznaczone do likwidacji. Kościół w Polsce walczył o przetrwanie. W kraju panowała ostra cenzura. Wiele cennych prac z zakresu teologii nie mogło się ukazywać drukiem. Represjonowano zwłaszcza teologów zajmujących się społeczną nauką Kościoła. Alumnów seminariów duchownych brano do zasadniczej, dwa lata trwającej służby wojskowej. Podejmowano różne metody, by odciągnąć ich od studiów seminaryjnych, a przez to i od kapłaństwa.
Kościół jednak nie pogodził się z restrykcyjną polityką władz komunistycznych wobec teologii i uczelni kościelnych. Nie pogodził się także Kościół krakowski z likwidacją Wydziału Teologii w Krakowie. Szybko podjęto starania o teologię akademicką w tym mieście. Motorem owych zabiegów stał się biskup Karol Wojtyła. Gdy została zabarykadowana droga państwowa do tego celu, podjęto drogę kościelną. W wyniku krakowskich starań dnia 16 grudnia 1959 roku rzymska Kongregacja Seminariów i Studiów Uniwersyteckich wydała dekret potwierdzający istnienie Wydziału Teologicznego w Krakowie w ramach Arcybiskupiego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Na początku lat sześćdziesiątych funkcjonowała już w Krakowie Rada Wydziału Teologicznego. Stosunkowo szybko ukształtowano jego strukturę i otrzymano jej zatwierdzenie przez Watykańską Kongregację Seminariów i Studiów Uniwersyteckich, która uznała studia teologiczne Archidiecezjalnego Seminarium Duchownego w Krakowie za kontynuację Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jednakże droga do prawnego uznania przez władze państwowe tegoż wydziału, przekształconego potem w Papieską Akademię Teologiczną, była trudna i daleka. Znalazł się na niej od samego początku ks. prof. Marian Jaworski. Jako dziekan Papieskiego Wydziału Teologicznego, a potem jako pierwszy rektor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i zarazem jako sekretarz Komisji Episkopatu do spraw Nauki przy Konferencji Episkopatu Polski oraz sekretarz Rady Naukowej Episkopatu Polski włączył się usilnie w starania o uznanie przez władze państwowe krakowskiej uczelni teologicznej, a także innych Papieskich Wydziałów Teologicznych we Wrocławiu, Warszawie i Poznaniu i o równy ich status akademicki z innymi uczelniami wyższymi naszego kraju. Pod auspicjami i szerokim poparciem kard. Karola Wojtyły, przewodniczącego Komisji Episkopatu do spraw Nauki przy Konferencji Episkopatu Polski, a potem przewodniczącego Rady Naukowej Episkopatu, prowadził ks. prof. Marian Jaworski rozmowy i negocjacje w różnych gremiach ministerialnych o akademicką teologię i prawny status wydziałów teologicznych. Należy zaznaczyć, że w pertraktacjach tych nie chodziło jedynie o uznanie i regulacje prawne dla Papieskiego Wydziału Teologicznego, a później Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, ale także o takie same prawa dla Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, Warszawie i Poznaniu.
Jak zaświadczają świadkowie i uczestnicy tych starań i pertraktacji, były takie chwile, kiedy chciano uznać status prawny jedynie Papieskiej uczelni w Krakowie z pominięciem Wydziałów Papieskich we Wrocławiu, Warszawie i Poznaniu. Ks. prof. Marian Jaworski jako główny negocjator tych spraw, nigdy nie zgodził się na załatwienie tych praw jedynie dla Krakowa, ale dla wszystkich Wydziałów Papieskich w Polsce.
Owocem długoletnich i trudnych zabiegów był ogłoszony w dniu 16 lutego 1981 roku dokument ministra Jerzego Kuberskiego, kierownika Urzędu do spraw Wyznań, w którym wymienił on różne instytucje kościelne mające osobowość prawną w państwie polskim i zaliczył do nich także Papieskie Wydziały Teologiczne w Krakowie, Wrocławiu, Warszawie i Poznaniu. Znaczącym ukoronowaniem wspomnianych wyżej zabiegów i negocjacji była „Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Konferencją Episkopatu Polski w sprawie uregulowania statusu uczelni papieskich oraz trybu i zakresu uznawania przez państwo stopni i tytułów naukowych nadawanych przez te uczelnie” z datą 30 czerwca 1989 roku. Umowa ta była dużym osiągnięciem Kościoła w Polsce, gdyż przyznawała uczelniom papieskim osobowość prawną, a w par. 15, p. 5 oznajmiała, że „Stopnie naukowe nadawane przez uczelnie papieskie są równoważne ze stopniami naukowymi nadawanymi przez państwowe jednostki organizacyjne”.
Zasługi kard. Jaworskiego w uregulowaniu statusu cywilnego PAT oraz innych uczelni kościelnych w Polsce
Należy podkreślić, że w owym uregulowaniu statusu cywilnego Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie oraz innych uczelni kościelnych w Polsce szczególne zasługi posiada właśnie ks. kard. Marian Jaworski jako ówczesny dziekan i rektor, oraz główny negocjator strony kościelnej ze stroną państwową. Owe zasługi widział dobrze i doceniał Jan Paweł II. W liście skierowanym do ks. bp. Mariana Jaworskiego odczytanym 23 czerwca 1984 roku w katedrze na Wawelu podczas jego święceń biskupich papież zamieścił słowa: „Pragnę Ci podziękować za wszystko, co poprzez lata Twojej pracy kapłańskiej i profesorskiej uczyniłeś dla sprawy nauki katolickiej w Polsce. Sprawę tę umiłowałeś całym sercem, wnosząc w nią całą precyzję i autentyczność znaczeń i zadań, których ta doniosła dla Kościoła i społeczeństwa sprawa się domaga”. Nie mogło być lepszego potwierdzenia, uznania i nagrody dla Księdza Kardynała za wniesiony trud w dzieło promocji nauki katolickiej w Polsce”.
Ze względu na znaczny dorobek naukowy ks. Marian Jaworski w 1974 roku został wybrany dziekanem krakowskiego Wydziału Teologicznego. Niebawem uczelnia ta otrzymała nazwę Papieski Wydział Teologiczny. Funkcję dziekana sprawował do 1981 roku. Jako dziekan 14 grudnia 1976 roku otrzymał tytuł honorowego prałata papieskiego.
Zbyt liczne obowiązki, które na przestrzeni lat podjął w Krakowie, kazały ks. Marianowi Jaworskiemu zrezygnować z pracy w warszawskiej Akademii Teologicznej. Pismo o rezygnacji z dnia 1 października 1976 roku przedłożone na Radzie Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Chrześcijańskiej w Warszawie znalazło poparcie 30 listopada tegoż roku w Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki, które wydało dekret zwalniający go „z zajmowanego stanowiska”.
Na stanowisku dziekana krakowskiej uczelni teologicznej ks. Jaworski szczególny nacisk kładł na pełne poparcie Wydziału zarówno przez władze państwowe, jak i kościelne. Dał temu wyraz w liście gratulacyjnym do Jana Pawła II w 1978 roku z okazji jego wyboru na Stolicę Piotrową, w którym stwierdził: „Nie sposób pisać o swoich i innych przeżyciach w związku z wyniesieniem naszego Arcypasterza na Stolicę Piotrową. Może najlepiej oddaje to, co usłyszałem dzisiaj: szczęśliwi – ale sieroty. Ja szczególnie dziękuję Bogu za znak powszechności Kościoła i że cały świat go odbiera. Najważniejszą sprawą jest, by Papieski Wydział miał nadal pełne poparcie, także tutaj na miejscu, w Archidiecezji. Na konferencji prasowej przedstawiliśmy wyjątkowe umiłowanie i zabiegi dotąd Ojca Świętego, gdy chodzi o zabezpieczenie i rozwój dziedzictwa bł. Królowej Jadwigi”.
Rok później wydarzyła się historyczna chwila dla Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie. W dniu 9 czerwca 1979 roku Jan Paweł II w trakcie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny spotkał się z Radą Wydziału w rezydencji Arcybiskupów Krakowskich. Ten wyjątkowy moment został doceniony przez księdza rektora Mariana Jaworskiego, który powiedział: „Radość i wdzięczność do Boga i do widzialnego Zastępcy Jego Syna przepełniają nasze serca; serca wszystkich pracowników Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie i przedstawicieli jego studentów, delegacje pracowników naukowych Wyższych Seminariów duchownych, powiązanych z Papieskim Wydziałem Teologicznym. Radość z tego wyjątkowego spotkania z tego, że znów jesteś Ojcze Święty wśród nas i wdzięczność za to wszystko, co to spotkanie niesie ze sobą. Za to, co ono oznacza, i – co zda się paradoksalne, serce może zrozumieć, zanim refleksja potrafi to ogarnąć i wyrazić pełniej w mowie”. Omawiając poszczególne osiągnięcia, dokonane na przestrzeni dziejów historii uczelni dziekan Wydziału podsumował: „Twój Wydział odbudował w dużej mierze kadrę wysoko kwalifikowanych samodzielnych pracowników nauki; umożliwił alumnom w metropolii akademicki charakter studiów i ukończenie ich stopniem magistra, dzięki umowom o współpracę naukową z Wyższymi Seminariami Duchownymi; powiązał ze sobą Wyższy Instytut Katechetyczny i powołał do życia studia przywydziałowe dla księży”.
Na płaszczyźnie zewnętrznej „Wydział Teologiczny umocnił swoją pozycję. Został pełnoprawnym członkiem Międzynarodowej Federacji Uniwersytetów Katolickich i członkiem współzałożycielem Międzynarodowej Konferencji Katolickich Instytucji Teologicznych. Podejmuje umowy o wymianę stypendialną z uczelniami zagranicznymi”.
Samozaparcie i konsekwencja ks. dziekana Mariana Jaworskiego wraz ze współpracownikami doprowadziły do tego, że polskie władze państwowe w 1981 roku prawnie zatwierdziły katolicką uczelnię w Krakowie, a 8 grudnia tegoż roku Jan Paweł II aktem motu proprio „Beata Hedvigis” erygował na jej fundamencie Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie, mianując przy tym pierwszego rektora w osobie ks. prof. Mariana Jaworskiego, który też w 1984 roku został powołany na członka rządowo-kościelnego zespołu do uregulowania statusu cywilnego wyższych uczelni teologicznych w kraju.
W trakcie drugiej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski Akademia – „nova universitas” skupiała w sobie dwanaście wyższych studiów seminaryjnych, diecezjalnych i zakonnych oraz Wyższy Instytut Katechetyczny. Zrzeszała w sobie szereg umów o współpracy naukowo-dydaktycznej z uczelniami w kraju, jak i za granicą.
Jednak dalej pozostawało do załatwienia u władz cywilnych, by Papieska Akademia była na zewnątrz w ramach obowiązującego w kraju ustawodawstwa w pełni respektowana, niezależna, wraz z uznaniem wszystkich praw akademickich. „Wypracowanie pełnego statusu akademickiego dla wszystkich katolickich uczelni w Polsce było od lat przedmiotem specjalnej troski Komisji Episkopatu ds. Nauki Katolickiej, której przewodził kardynał Karol Wojtyła, a związało się z bardzo ważnym celem: ugruntowania charakteru akademickiego studiów w Wyższych Seminariach Duchownych całej Polski, by przeciwdziałała oficjalnej tendencji do zaniżania rzeczywistego poziomu wykształcenia naszego duchowieństwa. Zadanie to było pomyślnie realizowane tam, gdzie zawarto umowy o współpracę naukową między uczelniami akademickimi a seminariami, więc przede wszystkim w rejonie krakowskim i poznańskim”.
Pomimo prężnej pracy Akademii przy przekazywaniu rzetelnej wiedzy oraz przy pogłębianiu zasad wiary i moralności, posiadając trzy wydziały: filozoficzny, teologiczny i historyczny, uczelnia przez długie lata nie posiadała własnego budynku. Najmłodsza, a zarazem najstarsza uczelnia korzystała z pomieszczeń udostępnionych przez kurię, seminaria duchowne, klasztory czy też parafie. Znajdowały się one w różnych punktach miasta, co utrudniało koordynowanie zajęć. W tym celu, aby polepszyć warunki bytowe, powołano w 1990 roku Fundację im. Królowej Jadwigi dla Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
W tych spartańskich niekiedy warunkach wykłady przebiegały zgodnie z wyznaczonymi terminami. Doskonale to widnieje na przykładzie skryptu ks. arcybiskupa Mariana Jaworskiego do „Metafizyki”, a także w sprawozdaniu programu filozofii religii z roku akademickiego 1981/82. Wykłady dotyczące zagadnienia istoty religii ks. prof. Marian Jaworski oparł o fenomenologię Maxa Schelera. W dochodzeniu do ujęcia istoty religii zwracał uwagę studentów na poszerzenie pojęcia fenomenologicznego o elementy filozofii arystotelesowsko-tomaszowej. Dodatkowo każdy student w toku nauczania winien był zapoznać się z podstawową literaturą przedmiotu, która niejako miała zachęcić do dalszego studiowania zarysowanego problemu.
Działalność ks. Mariana Jaworskiego na szczeblu duszpasterskim
Wir różnorodnych działań na szczeblu naukowym i duszpasterskim nie przeszkodził w wykrojeniu czasu na odpoczynek i regenerację sił. Na wakacje prof. Marian Jaworski udawał się do Zakopanego. Z klasztoru Sióstr Urszulanek na Jaszczurówkach wyruszał na piesze górskie wędrówki. Innym miejscem, do którego przyjeżdżał wraz z kard. Karolem Wojtyłą była Zawoja Górna, gdzie prowadził też duszpasterstwo dla pracowników nauki, a w okresach świątecznych głosił rekolekcje i odprawiał nabożeństwa w Domu Pracy Twórczej w Pełtwi Małej. Tak o tym wspomina jeden z kapłanów: „Ks. arcybiskup M. Jaworski jeszcze jako profesor Wydziału Teologicznego w Krakowie, a potem rektor Papieskiej Akademii Teologicznej przez dwadzieścia lat przyjeżdżał podczas urlopu do „Księżówki” w Zawoi Wilczej i tam sprawował wakacyjne duszpasterstwo. Tu odwiedzał go ksiądz kardynał Karol Wojtyła. Przybywał incognito. Razem udawali się na wycieczki. Często była to trasa Zawoja Wilczna – Markowe Szczawiny – Przełęcz Krowiarki. Tam czekał kierowca”.
Inny kapłan relacjonował: „Księdza profesora Mariana Jaworskiego poznałem bliżej na początku lat siedemdziesiątych. W trakcie studiów matematycznych na Uniwersytecie dojrzewała we mnie myśl o – jak się to mówi – „wstąpieniu do seminarium”. Któregoś roku, gdy była już ona dość dojrzała, ale nie na tyle, by przerywać studia w połowie, ówczesny rektor Seminarium Krakowskiego ksiądz Franciszek Macharski zaproponował mi zapoczątkowanie studiów na Papieskim Wydziale Teologicznym, na razie nieoficjalnie i pod kierunkiem indywidualnego profesora metafizyki, księdza Jaworskiego. Powiedział, jak go odnaleźć – i pierwszy kontakt nawiązałem z nim po jego Mszy św. w zakrystii kościoła Mariackiego. Przez umiejętnie dobieraną lekturę i cierpliwie prowadzone rozmowy (czasem u niego w mieszkaniu, czasem na spacerze w Lasku Wolskim, latem w Zawoi Wilcznej, gdzie duszpasterzował w małej kapliczce, z której po latach wyrosła parafia) wprowadzał mnie w pasjonującą sztukę filozofowania”.
26 czerwca 1988 roku utworzono nową parafię pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Zawoi Górnej. Dla tej świątyni biskup Marian Jaworski przywiózł z Rzymu obraz Matki Bożej. Wizerunek został poświęcony i opatrzony podpisem Ojca Świętego Jana Pawła II z datą 25 marca 1986 roku. Uroczysta konsekracja świątyni odbyła się 28 czerwca 1987 roku, której dokonał biskup Marian Jaworski.
Nie sposób dziś zliczyć wszystkich podobnych aktów naukowo-duszpasterskich na terenie Archidiecezji Krakowskiej oraz całego świata. W szczególny sposób dał temu wyraz Ojciec Święty w liście do księdza biskupa Mariana Jaworskiego z racji jego święceń biskupich: „Pragnę Ci podziękować za wszystko, co poprzez te lata Twej pracy kapłańskiej i profesorskiej w Krakowie uczyniłeś dla sprawy nauki katolickiej w Polsce. Sprawę tę umiłowałeś całym sercem, wnosząc w nią całą precyzję i autentyczność znaczeń i zadań, których ta doniosła dla Kościoła i społeczeństwa sprawa się domaga”.
Z powodu święceń biskupich nie zerwał z pracą naukową. Nadal pełnił zaszczytne, ale i odpowiedzialne stanowiska przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Jako podstawę posługiwania przyjął „zgłębianie depozytu wiary przez badania naukowe”. Czynił to poprzez aplikację filozofii religii do teologii. W pracach naukowych zwracał większą niż dotąd uwagę na problematykę teologiczną i duszpasterską. Całość ma ścisły związek z dotychczasowym dorobkiem w zakresie filozofii religii.
Odznaczenia nadane ks. bp. Marianowi Jaworskiemu
Od 1983 roku był członkiem Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W latach 1983–1988 zasiadał w gronie Kolegium Rektorów Krakowskich Szkół Wyższych. Jako biskup organizował przy Akademii sympozja z zakresu filozofii, wielokrotnie udawał się z wykładami za granicę, m.in. do Grazu, Wiednia, Bochum, Monachium, Passau, Paryża, Rzymu czy też Mediolanu.
Droga księdza biskupa Mariana Jaworskiego jako „szukanie Bożego piękna w człowieku” była odzwierciedlana w jego staraniach o pełny wymiar kościelny i społeczny studiów teologicznych i filozoficznych, a także historycznych.
Cały wymiar jego pracy społecznej w Kościele został doceniony przez Wydział Teologii Katolickiej Uniwersytetu w Bochum, który 11 czerwca 1985 roku nadał biskupowi Marianowi Jaworskiemu tytuł doktora honoris causa teologii. W uroczystej laudacji podkreślono troskę Mariana Jaworskiego o dialog polskiej filozofii i teologii z filozofią i teologią francuską i niemiecką. Drugi doktorat honoris causa otrzymał na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie w 2002 roku. W tym też roku odbyło się uroczyste odnowienie doktoratu na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Następnie 10 października 2006 roku kardynał Marian Jaworski otrzymał doktorat honoris causa na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.
W 1996 roku już jako arcybiskup metropolita lwowski otrzymał od Papieskiej Akademii Teologicznej wyróżnienie w postaci Medalu „Bene Merenti”.
Każde odznaczenie, każdy szczebel na drodze „po schodach piękna” napełniała Mariana kardynała Jaworskiego wielką wdzięcznością względem uczelni, jej profesorów i ludzi Kościoła, o czym zapewnił w 1985 roku: „Pragnę zapewnić, jak to jest przy każdym nadaniu doktoratu, że nadal całkowicie chcę służyć prawdzie i w niej przeżywać jeszcze bardziej naszą wspólnotę, „universitas”, „naszą jedność”.
Marian Skowyra
Tekst ukazał się w nr 21 (361), 16 – 30 listopada 2020
