Pani profesor Zofia Wacek-Iwanicka urodziła się we Lwowie 30 kwietnia 1923 roku. Pierwsze dziesięć lat życia wraz z rodzicami i bratem Janem spędziła na południowo-wschodnich Kresach – w miejscowości Karpaty. W 1933 roku zmarła matka i rodzeństwo pozostało pod opieką ojca. Początkowo pobierali naukę w domu, a następnie Zofię przyjęto do pensjonatu ss. urszulanek „czarnych” we Lwowie.
Od 1936 roku rodzina zamieszkała w Winnikach pod Lwowem, gdzie ojciec zarządzał fundacją stypendialną biskupa Głowackiego. W tym też roku Zofia rozpoczęła naukę w gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej we Lwowie. Otrzymała stypendium, które było uwarunkowane corocznym świadectwem ze stopniami co najmniej „dobrymi”.
W 1939 roku, w chwili wybuchu II wojny światowej, rodzina przenosi się do Lwowa i do 1941 Zofia była uczennicą gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej. W czasie okupacji niemieckiej musiała podjąć pracę.
W 1944 roku przeżywa w pracy niezwykłą historię. Jako kasjerka w zarządzie miasta Lwowa została zaatakowana przez bojówkę polską i musiała oddać pobrane w banku pieniądze. Następstwa tego wydarzenia były bardzo dotkliwe: utrata pracy, odebranie ausweisu i groźba wysyłki na roboty do Niemiec. Na szczęście okupant się zmienił.
W czasie okupacji niemieckiej uzyskała maturę na tajnych kompletach, a zatem miała możliwość wstępu na uczelnię. Wybrała Akademię Weterynarii we Lwowie. Studiowała tu przez dwa lata, a jednocześnie pracowała na fabryce dzianiny, jako kierownik działu farbiarskiego.
W czasie repatriacji w 1946 roku wyjechała wraz z rodziną do Polski. Zamieszkali z ojcem w Dusznikach Zdroju. Tu wychodzi za mąż. W 1947 roku przychodzi na świat syn Andrzej. W 1948 roku przenosi się do Wrocławia i podejmuje przerwane studia na Akademii Rolniczej, które ukończyła w 1951 roku, otrzymując tytuł zawodowy inżyniera i naukowy magistra. Od 1958 roku mieszka w Warszawie, gdzie pracowała w Biurze Centrali Spółdzielni Ogrodniczych „Hortex”.
W 1975 roku obroniła przewód doktorski na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej we Wrocławiu i przez kolejne lata pracowała jako starszy doradca w Ministerstwie Handlu Zagranicznego.
Od 1962 roku związana ze szkolnictwem kształcenia ustawicznego, tzn. kształcenia ludzi dorosłych w Instytucie Handlu Wewnętrznego jako nauczyciel-andragogik (edukacja ludzi dorosłych), a równocześnie pracuje jako nauczycielka w szkole średniej.
Od 1978 roku jest na emeryturze. W marcu 1987 roku zorganizowała Mokotowski Katolicki Uniwersytet Trzeciego Wieku. Otrzymała akceptację MEN-u i wsparcie dzielnicy Mokotów na podjęcie działalności edukacyjnej na rzecz organizacji pozarządowej pożytku publicznego dla dorosłych. Mokotowski UTW jest jednym z najstarszych w kraju. W chwili obecnej jest dyrektorem biura MUTW, odpowiada za organizację placówki i działu edukacji, badań i wydawnictwa (Biuletyn UTW i informator). Równocześnie przy akceptacji rady słuchaczy i rady naukowej MUTW powołuje filie za wschodnią granicą RP – w Wilnie, Lwowie, Grodnie i Brześciu, którymi opiekuje się do dnia dzisiejszego.
Jest członkiem Zarządu AIUTY, uczestniczy w zebraniach, co pozwala poszerzać wiedzę i korzystać z doświadczeń innych grup europejskich.
Lwowski UTW powstał z inicjatywy Zofii Wacek-Iwanickiej 7 czerwca 1994 roku jako filia Mokotowskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Głównym celem działalności UTW we Lwowie było stworzenie wspólnoty ludzi zjednoczonych życzliwością i chęcią pomocy bliźniemu, dążących do pogłębienia wiedzy i korzystania z dóbr kultury ku radości własnej i pożytkowi społeczności polskiej we Lwowie. Organizatorami pierwszego UTW we Lwowie byli dr fizyki Andrzej Otko, doc. dr Krystyna Węgier-Maksymowicz, doc. dr Ewelina Hrycaj-Małanicz, Henryka Harazda, Zofia Kosydor. Obecnie kierownikiem lwowskiego UTW jest Ewelina Hrycaj-Małanicz. W tej chwili we Lwowie działa też drugi UTW – katolicki. Też jest filią MUTW i powołany został przez prof. Zofię Wacek-Iwanicką. Działa on przy lwowskiej katedrze od roku 2010 i jego kierownikiem jest pan Władysław Ściński.
Jesteśmy bardzo wdzięczni prof. Zofii Wacek-Iwanickiej za długoletnią współpracę dla dobra Polaków zamieszkałych na Kresach.
Zofia Czaban
Stafania Łabaziewicz
Tekst ukazał się nr 8 (180) 30 kwietnia – 16 maja 2013
