„Biało-czerwona”, wiersz Stanisławy Nowosad
O, Niepodległa! Biało-czerwona!
Jak jestem Tobą zauroczona!
Siedzibo Lecha, orlich gniazd knieje,
Zwycięskie, jakże szlachetne dzieje
Srebrzystych orłów Twych dumne czoła
Chorągwi barwnych orszaków koła.
Triumfalnych dziejów chwalebne dzwony
Przez tysiąclecia, aż po Legiony
Dwudziestolecia dni pełne chwały
I wolnej Polski tryumf wspaniały
W lata niedoli i krwi męczeńskiej
Powstań, obrony i walk zwycięskich.
Tyś odrodziła wolne ramiona
Boś, Ty, jak zawsze – Niezwyciężona.
Tyś nasza duma! Miłość dozgonna!
O Niepodległa Biało-czerwona!
Biało-czerwona! Biało-czerwona!
Jak jestem Tobą zauroczona!
W sercu Ty śpiewasz nutę radości,
W sercu zapalasz ogień miłości.
Orzeł w koronie wzlata nad Tobą,
Król wolnych ptaków Twoją ozdobą.
Gdy Twoje surmy do boju grały,
Rycerskie hufce wnet zagrzewały.
Z „Bogurodzicą” do boju suną,
Słońce oślepia wolności łuną
Podniebnych srebrnych lotów sokolich,
Strzeleckich drużyn, co z roli, z soli
Walczących za to, co Naród boli,
Bo Ciebie, Polsko, Nic nie zniewoli.
Biało-czerwona! Biało-czerwona!
Jakżeś wysoko w Niebo wzniesiona,
Z orłem na tarczy! Na całym świecie
Tak pięknej flagi wszak nie znajdziecie.
Jedyna w świecie w tak pięknej szacie.
Gdzie jeszcze taką Ojczyznę macie?
Tak nieskalaną, a tak skrwawioną
I taką wzniosłe uduchowioną.
Z Niej to się iskra Boża zrodziła,
Nową nadzieję światu odkryła,
Z Niej Boży Płomień rozgrzał świat cały
Jan Paweł II, nasz Pielgrzym Biały.
Ją chroni stale i wciąż od nowa,
Pani Łaskawa, Maria Królowa!
I w Ostrej Bramie, i w Częstochowie,
I w tylu miejscach, I tu, we Lwowie.
O, Niepodległa Biało-czerwona!
Bądź pozdrowiona! Bądź pozdrowiona!
Stanisława Nowosad
